Jeanette Vergouwen-de Caluwe

Het is een beproefd concept. Het Scaldis Kamermuziek Festival begint elk jaar in ‘het leukste café van het land’: ’t Verdronken Land in Emmadorp.
Ook dit jaar inclusief fluitende vogels, kwetterende mussen en snurkende huishondjes. De negen musici die in 2024 meedoen verzorgden samen drie blokken met composities uit de vroeg 20 ste eeuw. Niet echt gemakkelijke muziek, omdat in deze periode twee wereldoorlogen plaatsvonden. De componisten verwerkten, ieder op een geheel eigen wijze, het menselijke leed in hun werken. De muziek veranderde van vol romantisch naar soms vluchtige impressies en vooral nieuwe, soms wrang overkomende klanken.

Artistiek leider Mathieu van Bellen sprak over nieuwe klanken, andere harmonieën en een ontwikkeling in stijlen. Het programma op vrijdag 28 juni was afwisselend, zowel van stijl, samenstelling van instrumenten als van emotie. De sfeer was ontspannen in deze bijzondere en aparte locatie. De mussen mochten de spits afbijten met uitbundig getsjirp, de zwaluwen zochten meteen hun nestjes op tussen de collecties beelden, foto’s en serviesgoed. De zaal zat vol en voelde toch intiem aan. De musici traden op in hun dagelijkse kleding, losjes en vlot.
De uitvoering van de sonate van Debussy voor viool en piano (Maria Milstein en Omri Epstein) met de impressionistische flarden, de smartelijk, heftige uitbarstingen en de gepassioneerde expressie komt meteen vol binnen. De twee delen uit het Pianotrio van Ravel door het Busch Trio hakt er ook in. Wat een virtuositeit en wat een spanning. Het thema in het langzame deel komt over als een lange smartelijke klacht en het publiek luistert ademloos.
Tijdens de elfde editie treden voor de eerste keer de altviolisten Georgy Kovalev, Lotus de Vries, cellist Matthijs Broersma en klarinettist Johan Naus op. Ze voelen zich zichtbaar op hun gemak bij de musici die al vele keren meededen. Johan Naus laat in de Suite uit L’Histoire du soldat van Stravinsky horen dat hij over een vlekkeloze techniek beschikt. Ik ben heel benieuwd naar zijn rol in Quatuor pour la fin du temps van Messiaen dat zondag in Porgy en Bess wordt gespeeld.
In de Vocalise van Rachmaninov weet cellist Broersma op het gemoed van de toeschouwers te werken, met een superromantische uitvoering. Persoonlijk genoot ik meer van de werkjes voor viool en cello van Glière: een prachtige berceuse en een heerlijk dansant deel waarin de cello heerlijke Bourdontonen liet horen.
Opvallend was de rol van Maria Milstein die vaak samen met de nieuwe musici optrad. Verrassend knap en fris klonken de korte werkjes met een volksmuziekachtig karakter van Bartok, die zij en Lotus de Vries speelden. Het echtpaar Mathieu van Bellen en Maria Milstein lieten in de korte duo’s van Bartok horen dat ze technisch en muzikaal één geheel vormen. De interpretatie was ritmisch en dramatisch sterk, virtuositeit en muzikaal gevoel gingen hand in hand. Ontroerend was de vertolking van de muziek van Frank Bridge voor twee altviolen. Deze smartelijke muziek zou prima passen als achtergrondmuziek bij een oorlogsreportage.
Het slot een deel uit de Suite voor twee violen, cello en piano (alleen voor linkerhand) beantwoordde volledig aan het thema van het festival. Filmachtige muziek met een link naar de gruwelen (en slachtoffers) van de oorlog.

Voor meer informatie over het vervolg van Scaldis Kamermuziek Festival 2024 zie
28 juni, Café Het Verdronken Land, Emmadorp
29 juni, Hof te Zandekerk, Kloosterzande
30 juni, Koning van Engeland, Hulst (ochtend) Porgy en Bess, Terneuzen (middag)