Jeanette Vergouwen
Zondagmiddag 28 mei scheen de zon, dubbelop in Kloosterzande. In de volle Hof te Zandekerk straalde het zonnige vuur van de liefde voor muziek. Op het programma van het Scaldis Kamermuziek Festival: Schumann en Brahms.
De twee componisten die vrienden waren en beiden een diepe liefde voelden voor Clara Wieck. Na de dood van Robert Schumann steunde Brahms als een ware vriend Clara en haar kinderen.
Nicolas van Poucke opende het concert met Kreisleriana op 16 van Schumann. Nicolas werkt dit jaar aan zijn Schumann Project en het is duidelijk dat hij zich volledig heeft ingeleefd in de geest van Schumann. Kreisleriana is een achtdelige dramatische compositie. Schumann noemde het zelf zijn beste pianocompositie. Schumann was een man met een dubbele persoonlijkheid. In zijn werken worden deze twee karakters belichaamt door de extroverte, krachtige Florestan en de introverte dromerige Eusebius. Duidt dit op een schizofrene trek van Schumann? In ieder geval komen deze karaktertrekken uit in de acht delen van Kreisleriana: heftige, robuuste taal in de snellere delen en ingetogenheid, twijfel en onzekerheid in de langzame delen. Van Poucke vertolkt dit alles met overtuiging. Zowel de romantische verstilde delen als de heftige momenten komen uit, maar de spanningsboog wordt nooit verbroken. Fenomenaal.
In de Sonate nr. 1 op 150 voor viool en piano werd letterlijk de gevoelige snaar beroerd. Wat een passie en hoe wonderlijk klonken de tonen die gestreken werden op de lage snaren. De partijen zijn evenwaardig aan elkaar. Maria Milstein (viool) en Nicolas van Poucke (piano) inspireerden elkaar en scheerden samen hoge toppen. De sombere sfeer in het eerste deel met een obsederend gesyncopeerd motief klonk hartstochtelijk, de contrasten tussen bespiegelende en dansante momenten kwamen in het Allegretto (rondo) mooi uit. Zelden hoorde ik zo’n gepassioneerd en virtuoos gebracht slotdeel.
Het Busch Trio (Mathieu van Bellen, Ori en Omri Epstein) speelden samen met Noga Shaham het derde Pianokwartet van Brahms. In dit kwartet schreef Brahms het verdriet om zijn onbeantwoorde liefde voor Clara Schumann van zich af. De musici overtuigden ten volle en illustreerden niet alleen hun technische vaardigheden, een grote muzikale eensgezindheid zorgde voor een stroom van muziek die ontroerde. Somberheid en heldere momenten wisselden elkaar af. Het contrast tussen heftige- en mysterieuze momenten werd goed in de verf gezet en na de door de cello in het Andante prachtig gebrachte melodie (een soort liefdesverklaring) kwam de opwinding en de sombere sfeer in de Finale duidelijker uit. Een beklijvend werk, met spanning en liefde vertolkt.